jueves, 16 de febrero de 2012

VILLAR JANEIRO, Helena








AS TÚAS  MANS FIXÉRONME XARDÍN

As túas mans fixéronme xardín,
xardín que se cubriu de buganvilias,
de xorros mornos,
de cantos e olores
tal como aconteceu no paraíso.

O bo xardín amante, sempre oculto e semisilencioso
quere ser para ti camelia e mirto
e ofrecerche benvidas de colores
danzando as percusións das carricantas,
dos grilos
e das ras.

Mentas me cobren
as pingotas de mel que deita a tarde
no violín do vento
agardo a que se espallen os perfumes
 que trae a noite
o termo do farol para que o apague a brisa
que como en beixo envían as montañas.

E vístese o xardín de estrelas e de lúa,
os peixes colorados bulíganme no ventre
e as ás das bolboretas en vértixe
búscanme os seos.

Cando te vas
adormece o xardín como un infante
amamantado polas lilas húmidas
e apousado na miña desnudez.

E canta paseniño
aniñando na rosa do meu corpo
o paxaro da alba.


E COMO CERVA NOVA SOÑO COAS ALBAS


A noite é longa e eu
apéome do soño pola escada de olores
que queda sobre o sono,
polos ecos do blues que tremece  nas blondas
brancas da lencería.

A chuvia que escribiu o seu adeus azul sobre o tellado
deixou tamén no aire
o fresco agurgullar das augas todas
entre todas as frondas.

A noite é longa e eu
báixome dos brincos da miña infancia
e como cerva nova soño menceres
na fonte onde lavaban camisas as belidas.

A noite é longa e eu
cruzo como amazona as primaveras
e coas papoulas e os trigais ondúlome
ás cóxegas do vento.

A noite é longa e eu
retorno á amante sombra da túa árbore
de novo sacra e ergueita cal ciprese.

¿Soubo Beethoven
que eu podía vivir cabo de ti
aquél mencer de trigo e paspallás
do seu Der "Wachtelschlang"
na veciñanza da alba?


De : Festa do corpo


No hay comentarios:

Publicar un comentario